Ewangelia na dziś

Czwarta niedziela zwykła, 1 lutego

Pwt 18, 15-20; Ps 95; 1 Kor 7, 32-35; Mk 1, 21-28

A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne”.
Czy i ja zdumiewam się dzisiaj nad Twoją nauką? Czy potrafię się zatrzymać, by usłyszeć, jak mówisz do moich niechcianych myśli, nieuporządkowanych pragnień, aby zamilkły i zostawiły serce w spokoju? Zdumienie może mnie zaprowadzić do uznania w Tobie, Jezu, Pana mojego życia. Jak wyrzucasz dzisiaj złego ducha z człowieka opętanego, tak z mojego serca pragniesz wyrzucić to wszystko, co mnie zniewala, oddala od Twojej miłości, zamyka na dobro. Obym tylko tego chciał, Panie, obym chciał.

komentarz – KS. MAREK CHRZANOWSKI

W najnowszym numerze

Ranisz moje Serce

autor: Jan Paweł Skupiński

Św. Faustyna Kowalska odnotowała w swoim Dzienniczku słowa Pana Jezusa: „Jeszcze więcej Mnie boli nieufność duszy wybranej; pomimo niewyczerpanej miłości mojej – nie dowierzają Mi, nawet śmierć moja nie wystarcza im” (nr 50). W życie człowieka wpisane jest często zmaganie się między miłością a oziębłością wobec Boga. Tak właśnie było w przypadku św. Małgorzaty Marii Alacoque (1647-1690). Kiedy czytamy o jej dzieciństwie, znajdujemy potwierdzenie prawdy, że do grona wybranych Bóg powołuje dusze najbardziej przeciętne.

Myśli różańcowe

Różaniec to kontemplacja

Jan Paweł II, Castel Gandolfo, 29 września 2002 r.

Różaniec to kontemplacja oblicza Chrystusa, uczyniona niejako oczyma Maryi. To zatem modlitwa, zakorzeniona w samym sercu Ewangelii, w pełni zgodna z natchnieniem Soboru Watykańskiego II i doskonale zgodna z tym, co sam napisałem w Liście Apostolskim Novo millennio ineunte: „jest konieczne, aby Kościół wypłynął na głębię w nowym Tysiącleciu, wychodząc od kontemplacji oblicza Chrystusa”.

do góry